Zoals ik de vorige keer al schreef zitten we nu in China. Wel een enorme overgang. Onze laatste ochtend in Kirgizië vroor het nog en toen we in de middag in Kashgar aankwamen was het daar 30 graden.

Vanuit de stille bergen in een drukke stad. Wel weer een hotel maar deze was wat shabby. Slecht onderhouden. Maar goed we slapen er alleen. Deze stad heeft nog wel veel weg van een Kirgizische. Er wonen hier veel Oeigoeren en die zijn net als de Kirgiezen islamitisch. Maar alle opschriften zijn Chinees en je ziet ook veel Chinezen.

Het eten is meestal Oeigoers, soms Chinees, het ligt aan het restaurant. We hebben een aantal keren Oeigoers gegeten. Dan bestel je een soort eten voor alle personen die aan tafel zitten. Bij Chinees bestel je een aantal gerechten waar iedereen aan tafel van eet. Alles natuurlijk met stokjes! Het bestellen is ook een hele klus. Want de taal is hier niet bruikbaar. Dus komen er handen en voeten, halve toneelstukjes en interventies van omstanders aan te pas. Een keer bestelden een paar groepsgenoten duif, wat hier een delicatesse is. Kregen ze in eerste instantie varkenspoten! Na wat gefladder en de hulp van de buurman van het restaurant kwam er toch duif op tafel. Zelf had ik noedelsoep, waarschijnlijk van de duif getrokken met een duiveneitje erin.

We zitten in de oude stad en die zijn ze helemaal aan het restaureren. Het wordt mooi en het is een gezellige stad. Smalle straatjes en erg veel handwerkslieden aan het werk. Zo zagen we een smid, de bakker, kleermakers en nog veel meer.

Ook staat er nog een groot standbeeld van Mao en er is een groot park waar iedereen van de schaduw geniet. Al met al ben je niet snel uitgekeken.

We zijn ook nog naar een veemarkt geweest. Leuk om te zien hoe er gehandeld wordt maar er wordt hier wel anders omgesprongen met de beesten dan bij ons.

Op de tweede avond waren we op onze kamer in het hotel 9 hoog toen alles opeens begon te wiebelen. Aardbeving! Schrikken natuurlijk maar uiteindelijk viel het allemaal mee. Later opgezocht maar het epicentrum was wel 250 km bij ons vandaan.

Maandagavond hebben we de trein naar Turpan genomen. Het inchecken veroorzaakte wel weer wat stress. Telkens paspoort en kaartje laten zien en bij de meesten werd het zakmes en de spuitbussen uit de bagage gehaald. Op een of andere manier is mijn zakmes ontsnapt! Onze reisleider heeft nog van alles geprobeerd om ze terug te krijgen maar het is niet gelukt.

In de trein waren we verdeeld over soft en hardsleepers. In deze trein was dat verschil niet heel groot. We slapen met vier personen in een coupé. Onze bedden waren wat dunner en smaller. In elke trein wagon is er een toilet en wat wastafels. Ook is er een tappunt voor heet water. Dat is handig want als je lang in de trein zit, zoals wij wil je graag af en toe een kopje thee of koffie maken. Ook zie je iedereen hier met bekers mie. Daar hoeft alleen heet water bij en je hebt een lekkere maaltijd. Bij het kopen ervan moet je wel geluk hebben want sommigen zijn erg pittig. Goed op de plaatjes letten bij het kopen.

Ik heb best lekker geslapen in de trein. Alleen af en toe wakker geweest als de trein stopt maar daarna sliep ik wel weer verder. De volgende dag zijn we uitgestapt in Turpan. De Chinezen noemen dat trouwens Tulufan, ze kunnen de r niet uitspreken.

Turpan is heet! Het ligt aan de rand van de Gobi woestijn in een oase en ook nog eens 150 m onder de zeespiegel. Toen wij er waren was het er ruim 40 graden. De stad is ook nog voor een groot deel Oeigoers en dat merk je aan het eten en de mensen met de witte mutsjes. Maar je ziet er ook veel chinezen en die lopen er erg modern gekleed bij. Wel zijn ze erg bang om bruin te worden. Ze pakken zichzelf helemaal in en lopen dan ook nog met een parasol boven hun hoofd.

We zijn daar in een museum wezen kijken, heerlijk met airco, en hebben daar heel oude mummies gezien. Door de hitte en droogte gaat dat daar vanzelf. In Turpan worden ook veel druiven geteeld. Daar maken ze dan rozijnen van omdat ze zo snel kunnen drogen.

Van Turpan gaan we met de trein naar Dunguang.